Columns

Zwarte piet

 

Zijn jullie t ook zo zat? Dat gezeik over die zwarte piet. Ik wel. Je kunt de krant niet openslaan, of daar staat weer een quote van een of andere persoon die de belangrijkheid van zijn bestaan wil afmeten aan zijn mening over het nut van in ouderwetse kledij gestoken, achter zwarte schmink verstopte buurtbewoners die gooiend met snoep alsof hun leven er van af hangt de straten terroriseren rond 5 december.

 

Polariteiten noemen wij dat in gestalttermen. De zwarte man is tegen de zwarte man als hij als een mongool in polonaise pepernoten strooit, en de blanke man is voor de zwarte man om diezelfde reden. En polariteiten laten zich mooi uiteenzetten in behoefte en angst. Zo heeft de voorstander de behoefte om elk jaar een toneelstukje op te voeren dat bestaat uit een man die verkleed in een jurk (waar blijven de transsexuelen) kinderen op schoot neemt (waar blijven de pedofielen) terwijl hij een grote gouden stok vast houdt (je begrijpt 'm al) met een krul er aan. Ik zou nog iets kunnen zeggen over de katholieken maar die hebben zichzelf al belachelijk genoeg gemaakt de afgelopen decennia, dat zou flauw zijn.

 

De angstpool daarentegen is de mens die vreest dat de gemeenschap, maar vooral de kinderen, bovenstaand toneelstukje te serieus neemt en op basis daarvan deze eigenschappen gaat associeren met een type huidskleur. Ik zeg dat beide partijen niet aan een al te hoge mate van realiteitsbesef lijden maar vooruit, het gaat hier niet om mij. Leuke voor ons is dat in deze discussie zo mooi is te zien dat geen van beide partijen lijkt door te hebben dat ze hun bestaan aan de ander te danken hebben. Je weet pas wat zwart is als je ook weet wat wit is zullen we maar zeggen en beide kleuren geven elkaar waarde. U weet nog wel, de waardering van het verschil. En waar gaat het dan mis? Juist, creatieve midden.

 

Maar goed, dat is allemaal nog theorie. En wij als gestalmensen willen “doen”, toch? En hier zit 'm nou de oplossing van dit hele probleem. Want wat gebeurt er als iemand van je af wil? Je wordt sterker, je voelt wie je bent, de ander bevestigt je juist in je bestaan. Hoe harder die roept dat je weg moet, hoe duidelijker jij bestaat. Dus, kriebelt 't al? Wat doen wij nou als we ergens van af willen? Nagelbijten, overeten, straatangst, insectenfobie, zenuwtrekjes, stiefkinderen, schoonmoeders. We bevestigen ze. We maken ze groter dan groot, zo groot dat elke weerstand oplost, dat ze van voren niet meer weten dat ze van achteren bestaan.

 

Dus hierbij roep ik elke ook maar enigszins getinte nederlander op om mee te doen. Koop een zak en honderd kilo van die niet weg te kauwen schuimzooi. Trek een pak aan en ga de paden op, de lanen in, kom op tv, klim op een hijskraan, gooi iedereen scheel met snoep. Net zo lang tot er schoorvoetend een van de voorstanders bij de wereld draait door komt vragen of het ook ietsje minder kan. Dat nu de lol er toch echt wel een beetje af gaat. Dat het voor de kinderen zo ook niet leuk meer is. Straten vol sinterklazen, maak er een week van. Van 5 tot 10 december elke dag sinterklaas. De weg uit de polariteit is er in. Dat weten wij. Maar ja, niemand vraagt het ons. Helaas.

 

 

Arie Hoek

GTO-1

 

 

Columns 2012-2013

All- één?! 

Ik ga op vakantie, ruim 5 weken. In mijn eentje, alleen naar Midden Amerika. Backpacken welteverstaan. Enorm stoer vind ik dat van mezelf, doodeng ook. Ik die griet die vroeger met pap, mam en broer structureel elke zomer twee weken ging kamperen op de Veluwe, met het gezin van oorsprong nog nooit Nederland uit is geweest, gaat nu alleen en ditmaal in haar uppie naar een ander werelddeel 10 uur vliegen verderop.  Alleen, had ik dat al gezegd? Zucht..

Dit alleen reizen is een lang gekoesterde wens van zo’n 10 tot 15 jaar die maar is blijven sudderen op mijn achtergrond. ‘’Het komt wel’’, hield ik mezelf altijd voor. ‘’Als de tijd rijp is’’. Alleen, wanneer is dat dan precies? Juist.. Een paar maanden geleden heb ik daarom de knoop doorgehakt. Mijn praktische aard denkt meteen: ‘’straks kom ik een leuke vent tegen, wie weet is het moederschap ooit nog eens voor mij weggelegd en dan zie ik mezelf niet met een stel kleine kids om mij heen en/of een dikke buik met een volle rugzak door de bergen heen trekken of zwoegen in een oerwoud’’. Voordat dit zover is, ga ik dus mijn droom realiseren..  Als het uiteraard ooit zover komt.

Deze zomer ga ik dus weg, eindelijk. Ik realiseer mezelf meteen weer waarom ik dit zo lang heb uitgesteld. Doodeng vind ik het. ‘’Wat heb ik mezelf op mijn nek gehaald, dat kun jij toch helemaal niet Marijk?’’.Dat vroegere kleine plattelandsmeisje alleen op reis in de grote mensen wereld. Nou, mooi wél dus! Ik heb zo’n groot verlangen naar het grote onbekende, alles wat ik niet ken ontdekken- proeven- ervaren- ruiken- aanraken. ‘’Ik wil het zelf doen’’, schreeuwt het kleine meisje in mij met haar grote ogen open. Ook dat klopt. Mijn behoefte volgen in alle angst die dat oproept. Niet leunend op een wederhelft, vriendin of vriend. Helemaal alleen mijn eigen pad volgen, doen wat mijn hart mij ingeeft en ervaren hoe het is om volledig op mezelf teruggeworpen te zijn.

Dat is wat ik wil…  

Eén ding is zeker, ik ga starten op de Dominicaanse Republiek. Ik wil namelijk parelwitte stranden, cocktails en zon. Veel zon. Slapen ook. Ik zou zoveel kunnen slapen. Verder heb ik geen idee. Dat is vreemd, voor mij. Ik die het niet weet en daar op de een of andere manier zich bij neerlegt. Hele discussies heb ik voor deze uitkomst, al met mezelf gevoerd. ‘’Ik moet toch weten wat ik allemaal wil zien en beleven?’’. ‘’Ik moet mezelf op zijn minst inlezen’’. ‘’Je kunt niet alleen vertellen hoe het strand eruit ziet hoor, Marijk’’. Alleen is dat allemaal ook zo? Als het strand nou het enige is wat ik straks wil, waarom niet? Precies.. Ik die alles van tevoren denk te kunnen voorzien, haar zaakjes voorbereid en gestructureerd werkt is momenteel in weinig tot geen velden te bekennen. Erg vreemd om te ervaren, ben ik dit ook? Tsja, blijkbaar… Word ik straks toch nog ervaringsdeskundige in loslaten, hoe cool is dat?

 

Marijke Koomen

GMO-2.  

 

 

 

 

Kou versus warmte, part 2.

Ik heb het koud, continue heb ik het koud en ook buiten is het niet te harden. De kachel loeit en die krijgt mijn huis bijna niet verwarmd. Een snijdende oosten wind gaat door mijn merg en been als ik me maar 1 stap naar buiten bevindt. Het liefste ben ik de hele dag binnen en bevind ik mij alleen buitenshuis als daar een dringende noodzaak voor is. Tot die tijd nestel ik mij als een huismus onder een tweetal plaids, een maillot, dikke sokken, truien en nog meer vesten eroverheen. Had ik al gezegd dat ik een koukleum ben? Ik ben een koukleum…

Ik ben de winter zat. Daar waar ik in mijn vorige column sprak over de kneuterigheid van de sneeuwvlokken en regenstraaltjes langs mijn raam, de kachel en kaarsjes, zachte muziek op de achtergrond ben ik die nu zat. Echt zat, de lol is er voor mij inmiddels vanaf. Blijkbaar zit er een houdbaarheidsdatum op die kneuterigheid. Nu wil ik zon, veel zon. Warmte op mijn lijf, mijn ogen moeten dichtknijpen omdat ik niets meer zie en verblind wordt door al die scherpe- fijne zonnestraaltjes. Ook wil ik lammetjes buiten zien rennen, de vogels nog luider liedjes op mijn balkon horen zingen en de koeien buiten in de wei van gelukzaligheid op en neer zien springen. Ook zij zijn blij met de lente, als die tenminste nog dit jaar zijn intrede gaat doen.

Een paar weken geleden, ja het staat mij nog vers in mijn geheugen gegrift, was het zo’n 15 tot 17 graden buiten. Oh.. wat een feest was dat. Gelukkig was ik, intens gelukkig. Mijn winterjas bleef uit, de muts kon binnen blijven, net als mijn sjaal en handschoenen. De hele dag was ik buiten. Op de fiets om boodschappen te halen, bij terugkomst thuis weer naar buiten omdat ik vergeten was om naar de bieb te fietsen en mijn gereserveerde boeken op te halen. Héél vervelend. Weer later die dag wilde ik nog een rondje buiten lopen, ach waarom ook niet? Lekker doen.. Genieten in het hier- en- nu. Uitleven dat zonnetje, kon er niet genoeg van krijgen. Het is immers lente en dat niet alleen in de ogen van de tandarts assistente, zong ik zachtjes met een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Mijn ogen dicht en opzuigen die handel. Ik voelde me vrij en onbevangen. De zon verwarmde mijn ziel, mijn lichaam, mijn hart. Zalig…

En dan kijk ik naar buiten en schiet ik opnieuw in mijn winterdip.  Het is grijs en bewolkt. Niet alleen ik heb er last van, heb ik mij laten vertellen. Ieder praatje o.a. buiten bij de bushalte, bij de NS en bij mij op de galerij gaat over het winterweer.  Waardeloos om dat wat ik wil, niet te krijgen. En zo gaat dat met zoveel dingen in het leven.  Een enorme dooddoener en daarmee nog niet minder waar…. Dus blijf ik uitkijken naar dat moment dat de zon zich gaat laten zien en geniet ik ondertussen van al die verschillende laagjes kleding die toch doen wat ze moeten doen: mij tot die tijd warm houden!

 

Marijke Koomen.

GMO-2  

 

 

 

Winteravond mijmeringen

Zachtjes tikken de sneeuwvlokken op het kamerraam, het ritme van de eenzaamheid. Of niet. Mijn variant op een liedje van Rob de Nijs die me ineens te binnen schiet terwijl ik op de bank naar buiten zit te kijken. De vlokjes komen in kleine beetjes naar beneden dwarrelen. Het lijkt niets voor te stellen, toch is er in een paar uur tijd al behoorlijk wat naar beneden gekomen. Sneeuw, net als regen roept iets knus in mij op. De kamertemperatuur omhoog, kaarsjes aan, rustige muziek op de achtergrond, lampen gedempt, de kachel die op de achtergrond een knetterend geluid maakt. Ik houd ervan. Ik nestel mezelf ondertussen nog wat meer onder een deken, kopje thee en een goed boek binnen handbereik. Best bijzonder dat sneeuw dat effect op mij heeft. Terwijl ik zit te mijmeren bij het uitzicht, komt het kind in mij naar boven. De verwondering en de nieuwsgierigheid over hoe moeder natuur dit voor elkaar krijgt, de schoonheid van deze zuiverheid. Ook over hoe het zou zijn om spontaan een sneeuwballen gevecht te beginnen, voorbij wandelende mensen flink in te peperen en hen te laten schrikken met een ijskoude verrassing in hun nek. Het grotere kind in mij die met de auto de weg op wil gaan om de spanning van het glibberen en weinig controle hebben, op te zoeken. De spanning, de adrenaline in mijn lijf en de zenuwen in mijn keel ervaren. Leven met al mijn zintuigen op tien en mezelf ondertussen afvragend of ik rustig en heelhuids thuis ga komen.

Toch blijven het bij fantasieën en waag ik mij niet naar buiten, gigantische koukleum als dat ik ben. Geen haar die erover peinst om in deze enorme vrieskou ook maar één stap buiten te zetten. Daar waar andere mensen hun straatjes schoon staan te vegen en hun autoraam inpakken tegen de vrieskou, neem ik nog een slokje thee en ik geniet. Tsja, voor nu is dit meer dan genoeg en waan ik mij tevreden. Ondertussen zingend: ‘’een eigen huis, een plek onder de..

Marijke Koomen
GMO-2   

Van uitstel komt… actie!

Ik heb me voor zomervakantie 2012 voorgenomen om dit opleidingsjaar de nieuwe columnist van de Ewareness te worden. Leuk, heel leuk zelfs! Tot het moment dat ik begin met schrijven. Of beter gezegd, wanneer de deadline nadert is de druk zó hoog geworden, ik nog steeds niets op papier heb en me nu toch maar voorneem om ergens te gaan beginnen. Dit heb ik namelijk uitgesteld, niet een paar dagen. Nee, dan heb ik het over een paar weken. Zoals met zoveel dingen, wil ik iets ‘’goed’’ doen. Alleen wat is goed? Daar waar anderen zichzelf wellicht iets vaker toestaan om zichzelf iets minder hoge en strenge eisen op te leggen, heb ik dit uitgevonden. Er is altijd wél iets waarvan ik denk dat het beter, leuker, mooier en misschien zelfs gevatter kan. En dan gaat het mis: al die introjecten zetten mij klem. Van al die ‘’moetens’’, word ik moe(deloos) , ga ik uitstellen en ik stop met bewegen. Zo ook met de opstart van deze column.

De vorige columns van mijn voorganger en nog steeds aanwezige lieve redactielid, heb ik de afgelopen weken met veel bewondering herlezen. Die columns schrijven, leek haar zeer makkelijk af te gaan. Lichtvoetig, met humor, veel herkenbaarheid, zelfinzicht en begrijpelijke taal. Dus komen de gedachten in sneltreinvaart voorbij dat ik dit minstens moet kunnen evenaren. Dat mijn ‘’hier en nu’’ situatie wellicht iets heel anders aangeeft, maak ik van ondergeschikt belang en dus zijn daar die introjecten weer. Alweer.. Wat nu?!

Ik ga over op de actie, ik begin met schrijven en zowaar heb ik inmiddels een halve A4 vol! Ik verbaas mezelf. Ik ben in het diepe gesprongen en gaan ervaren hoe dit is! Sinds ik met Gestalt begonnen ben doe ik dat inmiddels zeer regelmatig. Niet weten waar uit te komen, ogen dicht, vooral niet teveel nadenken en gewoon doen. Met allerlei angsten, onzekerheden en lichamelijke sensaties die in mijn lijf op en neer razen! Niet wetende wat de uitkomst is en dat zou ook niet moeten uitmaken want ik ben immers met Gestalt bezig. Het proces is belangrijk, denk ik bij mezelf als ik opnieuw voor een diep en groot gapende afgrond sta. Tsja.. Ervaren en vertrouwen… Ja, ook dat is de bedoeling. 

Ondertussen zo schrijvend, zie ik wat ik op papier heb staan en vind ik dat het voor een eerste column ervaring niet verkeerd is, als ik zo vrij mag zijn. Tijdens dit schrijfproces heb ik zowaar gelachen om mijn heen en weer gierende gedachtekronkels, leuk! Ook dat is Gestalt, realiseer ik mij.

Juist met wat er hier en nu is, in contact kunnen blijven en ervaren. ‘’Heb ik het weer geflikt’’. 

Marijke Koomen
GMO-2.